Τι "Αντάρα" ήταν τούτη.
Η θάλασσα λυσσομανούσε, ο Αίολος θαρρείς, είχε αφήσει όλους τους ανέμους του, και αυτοί αντάμα μα και χώρια, "πάλευαν", στη μέση εμείς, στο έλεος του Θεού, ανίκανοι, ανήμποροι, νιώθοντας τη μικρότητα μας, σ' τούτο το μεγαλείο της φύσης.
Στο νου μου έφερνα το καπετάν Άρη, σε ένα χαμαιτυπείο στη Βομβάη , να μου λέει για τότε, στην Αραβική θάλασσα, ανοικτά του κόλπου Άντεν, που τους χτύπησε κ' αυτούς ένα "κακό" , μα γλυτώσανε, γυρίσανε, γεμάτοι "σημάδια" και "πληγές" όμως, γελούσα κρυφά μη με δει, ζαλισμένος από το ποτό και τα Νυμφίδια, που πάσχιζαν να με κάνουν να ξεχνώ.
<<Κρατάτε γερά, θα βρούμε αγκυροβόλι, μη σκάτε, θα τελειώσει τούτο το κακό>>, κουράγιο πρώτα σε μένα, το δόλιο.
Καταστροφή μα κι ομορφιά, συνάμα, τούτη η "αντάρα".
Τη μιά να λες, Θε μου να γλιτώσω, την άλλη πάρε με να χαθώ στη μαύρη αγκάλη σου.
Μου κράζουν οι Θαλλασόλυκοι, "βάστα μωρέ θα περάσει και τούτο το κακό", μα γω μαγεμένος το κοιτώ, να το αγγίξω ποθώ, στην καταστροφή του να παραδοθώ.
<<Θε μου, βόηθα.. >>
... ξάφνου νηνεμία....
Στην πρύμνη θωρώ την "Αντάρα" στα πίσω μου, αλλού πάει, να βρει άλλο σκαρί, μπας και αυτό το "φέρει βόλτα", θαρρείς γελά μαζί μου.
Να μαι στο "απάνεμο καρνάγιο", σημάδια και πληγές μετρώ, της "Αντάρας" κληρονομιά, στου νου τα βάθη να τα θάψω, θύμηση πικρή μα και γλυκιά. -
Θανάσης Καλλονιάτης - Κατοχυρωμένο Ιούλιος 2022
