 |
| Mikhail Aleksandrovich Vrubel - The Seated Demon |
"Το βλέμμα του χάθηκε στο απέραντο γαλάζιο του πελάγους, συντροφιά του τούτη η θάλασσα σε όλη του τη ζωή, σε όλες του τις αναμνήσεις, όμορφες και άσχημες.Γύρισε το πρόσωπο του προς εμένα. Πρώτη φορά δεν έβλεπα αυτή τη λάμψη των ματιών του, το σχεδόν μόνιμο χαμόγελο απ' τα χείλη του είχε σβήσει, μπροστά μου ήταν έναν άλλος άνθρωπος, που για πρώτη φορά γνώριζα, όχι ο παιδικός μου φίλος.
- Τούτοι οι δαίμονες χρόνια με κυνηγούν, δεν αφήνουν την ψυχή μου να ησυχάσει, μου είπε και τα μάτια του είχαν γίνει κόκκινα σαν αίμα σφαγμένου βοδιού σε καλοκαιρινό πανηγύρι.
Σηκώθηκε όρθιος, κοίταξε ψηλά, δείχνοντας μου ένα σύννεφο στον ουρανό....
- Δες, θαρρείς και τους βλέπω να με περιγελούν, να με κοροϊδεύουν....
Γύρισα προς τη μεριά που μου έδειξε και το μόνο που είδα ήταν λευκά σύννεφα που αγωνιούσαν να διασχίσουν τον καταγάλανο ουρανό, πριν ο ήλιος χαθεί πίσω από τα γεμάτα ελαιόδεντρα βουνά.
Όταν μου τηλεφώνησε ο Νικόλας και μου είπε ότι θέλει να με δει, θέλει να μου μιλήσει, η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκε κάπως περίεργο γιατί παρόλο που είχαμε μεγαλώσει μαζί, τα τελευταία χρόνια δεν πολυβρισκόμασταν, ίσως καμιά φορά τυχαία στο δρόμο και αλλάζαμε ένα γειά.
Τις σκέψεις μου διέκοψε η φωνή του Νικόλα....
- Θυμάσαι την Νέλλη;
Φυσικά και την θυμόμουν...ο μεγάλος ανεκπλήρωτος έρωτας του... με πήγε πολλά χρόνια πίσω τούτη η ερώτηση του, δεν μπορώ καν να θυμηθώ πόσα.
Στο τέλος της εφηβείας ο Νικόλας, έφηβη η Νέλλη, δεν θυμάμαι καν πόσο κράτησε, αυτό που θυμάμαι έντονα το πόσο άσχημα είχε πάρει τον χωρισμό αυτόν ο Νικόλας, και πόσο πολύ χρόνο χρειάστηκε να το ξεπεράσει, αν ποτέ το ξεπέρασε, γιατί θυμάμαι ότι κάθε τόσο την ανέφερε στις συζητήσεις μας όσο τουλάχιστον κάναμε παρέα.
- Τη θυμάμαι ρε φίλε, του αποκρίθηκα,... πως θα μπορούσα άλλωστε να την ξεχάσω, δεν είχε φερθεί και όμορφα στο Νικόλα , τον είχε αφήσει για κάποιον άλλον.
- Προχώρησα ρε φίλε, τη ξέχασα, έχτισα τη ζωή μου, ότι μου την θύμιζε το έδιωξα, ακόμα και σένα, το φίλο μου, σου ζητώ συγνώμη ρε φίλε...
Ένιωσα παράξενα με τούτη την μικρή εξομολόγηση του...
- Εντάξει ρε φίλε, όλα καλά, έχουν περάσει τόσα χρόνια, του αποκρίθηκα αμήχανα..
- Ήρθε πάλι στη ζωή μου ρε φίλε, αντάμα και οι δαίμονες, μου τρων τα σωθικά, και απ ' τα μάτια του τρέξανε δάκρυα.
Μου έριξε μια τελευταία ματιά, ψέλλισε ένα συγνώμη, και τράβηξε κατά το βουνό.... αφήνοντας τη θάλασσα που τόσο αγαπούσε πίσω του...
Δε τον σταμάτησα, δε του είπα τίποτα, τον κοιτούσα να απομακρύνεται...
Θαρρώ τον άφησα να δώσει την μάχη με τους δαίμονες του...."
Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023
