"Όταν κοιτάς το απέραντο γαλάζιο θαρρείς σα να ανοίγουν οι πύλες της ψυχής σου, μπορείς να δεις καθαρά τους 'δορυφόρους' σου, σε όποια απόσταση και να βρίσκονται από σένα. Τούτο το γράφω όχι με διάθεση εγωιστική, μα με το συλλογισμό ότι σε όλους μας υπάρχουν στιγμές που έχουμε την αυταπάτη ότι είμαστε το κέντρο του προσωπικού σύμπαντος μας, όπου οι συμπρωταγωνιστές της ζωής μας, τρέχουν, περπατάνε, έρπονται γύρω μας.
Τότε είναι που όλα δείχνουν φωτεινά χωρίς ίχνος σκοταδιού, τότε είναι που τα μάτια βλέπουν χωρίς παρωπίδες, πίσω απ' τις μάσκες, πίσω από φορεμένα, χαμόγελα, κλάματα, δάκρυα κάθε λογής.
Σε τούτο το δρόμο της ζωής τα ακουσμένα λόγια έχουν την απόλυτη κυριαρχία, και το πρώτο ρόλο, σε αντίθεση με τις πράξεις που σπανίζουν, παρόλο που αυτές δίνουν χρώμα στη ζωή.
Και όλοι σε τούτα παραδινόμαστε χωρίς μάχη, χωρίς αντίσταση γιατί μας αρέσει η κολακεία, η κίβδηλη αλήθεια, τα ξύλινα άμορφα όμορφα λόγια".
μα τη πτώση της ψυχής μας λησμονούμε".
Θανάσης Καλλονιάτης Αύγουστος 2023
