"Τούτες οι σκιές ύπουλα στα όνειρα μου ξεφυτρώνουν σαν αγριόχορτα στον ολάνθιστο κήπο.
Οι ψίθυροι τους ουρλιάζουν, τρυπάνε τα άδυτα του νου μου, κάνουν τα μάτια μου καταρράκτες που ποτίζουν τις μνήμες, τις θύμησες.
Τις ακούω στον αέρα που λυσσομανά, στη βροχή, που μάταια παλεύει τα βρώμικα να παρασύρει στη λήθη, στην ανάσα μου που αργά σιγοτραγουδά στης νυχτιάς τα ήσυχα.
Στα τάρταρα να τις σύρω θέλω, μα δύναμη δεν έχω, γονατισμένος απ' το χλεύασμα τους.
Ένα φύσημα σου καρτερώ, να λυτρωθώ, να τις διώξει στου χρόνου τη περασιά, να ρθει γλυκιά απανεμιά".
Θανάσης Καλλονιάτης ©2024
