δεσμά,
κάλπικη η λευτεριά,
που θαρρώ πως έχω.
Λοξά κοιτώ αυτό π 'αγαπώ,
δε τολμώ,
άπιαστο όνειρο,
σε κόσμο,
άδικο, φτιαχτό.
Αόρατες οι αλυσίδες ,
με κρατούν,
σε μια ψευδαίσθηση νωθρή,
να ξεφύγω θέλω,
απ' τούτη τη βοή.
Τα μάτια κλείνω, κοιτώ,
άλλον κόσμο,
όμορφο,
γεμάτο από πεθυμιές,
σάρκας, ψυχής,
δίχως του μυαλού μου,
τις ερημιές".
Θανάσης Καλλονιάτης ©2024
Από την ποιητική μου συλλογή "Ταξίδια Αλαργινά"