Κίβδηλα τα είδωλα, στ' Ολύμπου
τη κορφή,
πολύχρωμα, ανέμελα, φτιαγμένα
από πηλό,
παράσημα στο στήθος τους, επίγειοι
θεοί,
προσκύνησαν τον Μαμωνά σε κόσμο
νοσηρό.
Κίβδηλα τα είδωλα, με κάλπικα
φτερά,
βαλμένα σαν του ‘Ικαρου, στην πλάτη
με κερί,
η πρόσκαιρη η λάμψη, εγωισμό
γεννά,
με πάταγο η πτώση, στο τέλος
που 'ναι αρχή.
Κίβδηλα τα είδωλα, μα ο Αδάμ
τα προσκυνά,
το μήλο θα γευτεί ακόμη μια
φορά,
παράδεισο στη δόλια γη, μέσα στη
σκοτεινιά,
θαρρεί πως τούτοι υπόσχονται,
μα η ψυχή βογκά.
Θανάσης Καλλονιάτης ©2024
Από την ποιητική μου συλλογή "Ταξίδια Αλαργινά"
