Στου φεγγαριού το φως, αγγίζουν
την αλήθεια,
θαρρούνε με την πένα τους, τούτη
θα φανερώσουν,
ξεχνούν, ο κόσμος στράβωσε, γέμισε
ασχήμια,
δεν ειν' αγρός απάτητος, χαράματα
να οργώσουν.
Τα χέρια τους σφυριά, η πένα τους
καλέμι,
βράχος γερός ο πάπυρος, με λόγια
θα τον λιώσουν,
δε μοιάζουν σαν τους άλλους,
μακριά απ' τη αγέλη,
αποζητούν τη λύτρωση, τη Θεϊκή
να νιώσουν.
Αλλοίμονο ο δρόμος τους, μοναχικός,
σκληρός,
αγκάθια, αγριόχορτα, στρωμένα
από σειρήνες,
δε ψάχνουνε τη δόξα, ο λόγος
τους φτωχός,
γραμμένος χωρίς πάπυρους,
οι σκέψεις τους λεπίδες.
Από την ποιητική μου συλλογή "Ταξίδια Αλαργινά"
Θανάσης Καλλονιάτης ©2024