"Θάλασσα πέφτει από ψηλά μ' ορμή
και με μανία,
κτίσης βαθιά εκδίκηση στου Αδάμ
τσ' επιθυμίες,
σκεπάζει ελπίδες , όνειρα, σκέψεις,
ιστορίες,
αιτία όλων των δεινών, ανθρώπων
αμαρτίες.
Φωτιά εγέννησε η γη, ερήμωση
μεγάλη,
πέτρες μόνο εμείνανε, απόβλητα,
εποχών,
αλλοτινών, αλλιώτικων, ζούσαμε
στη κρεπάλη,
κακόμοιροι νομίζαμε, λόγια ήταν
τρελών.
Ωκεανοί θεριέψανε, κατάπιανε
τη γη,
τίποτα δεν έμεινε από ανθρώπων
έργα,
εγωισμός απόμεινε μόνο στη
ψυχή,
δυσβάσταχτη κληρονομιά , στου
πονηρού τη στέρνα.
Αλίμονο πρωτόπλαστε τι έμελλε
να πάθεις,
πάθη μυαλού μα και καρδιάς,
ψυχής αποστασία,
χρονών σοφία μάζεψες, ήθελες
να μάθεις,
το μόνο που κατάφερες, θλίψη κι
ανομία."
Στίχοι: Θανάσης Καλλονιάτης
Δεν έχει δημοσιευθεί, έχει κατοχυρωθεί
