Σάπιο το βασίλειο ...

"Σάπιο τούτο το βασίλειο, που λαμπερό απ' έξω φαντάζει. Ο Βασιλιάς Καρνάβαλος και ο Νέρωνας τον πρώτο λόγο έχουν, και από κάτω λογιώ λογιώ πατατρεχάμενοι, με τάξη βαλμένοι ο ένας πίσω απ' τον άλλον, με τα καθρεφτάκια στολισμένοι, αλληλοκαμαρώνονται. Με λήθη γεμάτο το ποτήρι της εξουσίας, αλίμονο η δύση είναι κοντά". 

Θανάσης Καλλονιάτης ©

Μαζί

"Κάτασπρα πουλιά, ολόλευκα τα φτερά τους, ταξίδεψαν στου χρόνου το πέρασμα, αλώβητα, ανεπηρέαστα συνέχιζαν το ταξίδι τους μέσα στις καταιγίδες, που με άσβεστη μανία, με χίλιους δυο τρόπους,πάλευαν να τα ρίξουν, για σε φλεγόμενη γη, για σε θάλασσα μουντή, σκοτεινή.

Μα τούτα άντεξαν, έμειναν αγνά, όπως όταν γεννήθηκαν και το μόνο που ζητούσαν, να βρουν το καταπράσινο λιβάδι, απάτητο όπως το 'χαν αφήσει, με μικρές λιμνούλες που το πρωινό φως του ήλιου τις έκανε να μοιάζουν καθρέφτες του ουρανού, γεμάτο δέντρα λογής λογής, φορτωμένα με φρούτα, ένα μωσαϊκό γεμάτο χρώματα και μυρωδιές.

Εκεί γεννήθηκαν, εκεί ήθελαν να επιστρέψουν,να ξαποστάσουν, να κοιμηθούν να ξεκουραστούν απ' της ζήσης τους τις κακοτοπιές.

Και ανέλπιστα σαν τον τόπο βρήκαν, είχε αλλάξει τούτος.

Το πράσινο της γης χώμα γκρίζο και τραχύ είχε γίνει, οι λιμνούλες λάσπες γεμάτες, δέντρα λίγα είχαν απομείνει, και αυτά ξερά, η δυσοσμία της αμφιβολίας διάχυτη στον ουρανό.

Μα δεν τους ένοιαζε διόλου, τούτος ήταν ο τόπος τους, εδώ γεννήθηκαν, γεμάτα χαρά θέλησαν μετά από τα τόσα ταξίδια εδώ να μείνουν να τον αλλάξουν τούτο τον τόπο, να τον κάνουν όπως ήταν, γιατί τούτα έβλεπαν την ελπίδα, την χαρά του, το αληθινό του πρόσωπο.

Μα αλίμονο μαύρες σκιές, σαν σκοτεινά κοράκια, ορμάνε πάνω τους και δεν τους αφήνουν να πατήσουν στο τόπο τους, εδώ που γεννήθηκαν, εδώ που για πρώτη φορά γνώρισαν αγάπη, έρωτα, ζωή.

Τούτες οι σκιές πια έχουν ριζώσει στο τόπο τούτο, δικό τους τον έχουν κάμει, κει θαρρώ θα μένουν μέχρι οι ουράνιες νεφέλες που κουβαλούν το φως να τις ρίξουν στην στερνή τους άβυσσο".

Θανάσης Καλλονιάτης ©2024

Σκέψεις για την ζωή

"Η ζωή είναι σαν ένα ποτάμι που διασχίζει τις σκέψεις μας τις στιγμές μας, που κάποιες φορές είναι ορμητικό, χείμαρρος που παρασύρει στο πέρασμα του τα πάντα, άλλες πάλι η ροή του είναι τόσο ήρεμη, σαν θρόισμα φύλλων το φθινόπωρο, σαν ανοιξιάτικο βραδινό αεράκι. Τούτες τις φορές που το ποτάμι της ζωής μοιάζει με λιμνούλα, είναι αυτές που πρέπει να σκεφτόμαστε καθαρά, ξάστερα, να παίρνουμε αποφάσεις που καθορίζουν την συνέχεια μας, το είναι μας, πριν το ποτάμι γίνει ορμητικό πάλι παρασύροντας ότι μέχρι εκείνη την στιγμή στην ζωή θεωρούμε δεδομένο". 

Θανάσης Καλλονιάτης ©

Ρωγμή

"Ας φύσαγε αγέρας στο νου μου δυνατός,
τα σύννεφα να έδιωχνε, απ' του ουρανού μου τη ρωγμή,
να ' βγαινε ο ήλιος λαμπερός,
να φωτίσει του σκοταδιού μου τις σκέψεις ,
αγάπη μου μοναδική".

Θανάσης Καλλονιάτης ©2024

Σκιές

"Τούτες οι σκιές ύπουλα στα όνειρα μου ξεφυτρώνουν σαν αγριόχορτα στον ολάνθιστο κήπο.
Οι ψίθυροι τους ουρλιάζουν, τρυπάνε τα άδυτα του νου μου, κάνουν τα μάτια μου καταρράκτες που ποτίζουν τις μνήμες, τις θύμησες.
Τις ακούω στον αέρα που λυσσομανά, στη βροχή, που μάταια παλεύει τα βρώμικα να παρασύρει στη λήθη, στην ανάσα μου που αργά σιγοτραγουδά στης νυχτιάς τα ήσυχα.
Στα τάρταρα να τις σύρω θέλω, μα δύναμη δεν έχω, γονατισμένος απ' το χλεύασμα τους.
Ένα φύσημα σου καρτερώ, να λυτρωθώ, να τις διώξει στου χρόνου τη περασιά, να ρθει γλυκιά απανεμιά".

Θανάσης Καλλονιάτης ©2024

Κορφή του Ολύμπου

"Όταν κοιτάς το απέραντο γαλάζιο θαρρείς σα να ανοίγουν οι πύλες της ψυχής σου, μπορείς να δεις καθαρά τους 'δορυφόρους' σου, σε όποια απόσταση και να βρίσκονται από σένα. Τούτο το γράφω όχι με διάθεση εγωιστική, μα με το συλλογισμό ότι σε όλους μας υπάρχουν στιγμές που έχουμε την αυταπάτη ότι είμαστε το κέντρο του προσωπικού σύμπαντος μας, όπου οι συμπρωταγωνιστές της ζωής μας, τρέχουν, περπατάνε, έρπονται γύρω μας.
Τότε είναι που όλα δείχνουν φωτεινά χωρίς ίχνος σκοταδιού, τότε είναι που τα μάτια βλέπουν χωρίς παρωπίδες, πίσω απ' τις μάσκες, πίσω από φορεμένα, χαμόγελα, κλάματα, δάκρυα κάθε λογής.
Σε τούτο το δρόμο της ζωής τα ακουσμένα λόγια έχουν την απόλυτη κυριαρχία, και το πρώτο ρόλο, σε αντίθεση με τις πράξεις που σπανίζουν, παρόλο που αυτές δίνουν χρώμα στη ζωή.
Και όλοι σε τούτα παραδινόμαστε χωρίς μάχη, χωρίς αντίσταση γιατί μας αρέσει η κολακεία, η κίβδηλη αλήθεια, τα ξύλινα άμορφα όμορφα λόγια".

"Την κορφή του Ολύμπου όλοι ζητούμε,
μα τη πτώση της ψυχής μας λησμονούμε".

Θανάσης Καλλονιάτης Αύγουστος 2023

Αγάπη αληθινή

"Η αληθινή αγάπη είναι ανιδιοτελής..

Η αληθινή αγάπη αντέχει,επιζεί στον χώρο και στο χρόνο...

Δεν χάνεται ποτέ, υπάρχει πάντα ακόμα και αν προδοθεί, αν ξεχαστεί στο πέρασμα των χρόνων.. 

Είναι σα λουλούδι σε ξεχασμένη απ' το χρόνο αυλή, που το έχουν κρύψει στην αγκαλιά τους τα αγριόχορτα, που το ποτίζει μόνο η βροχή, και αναζητά μια αχτίδα του Ήλιου για να ανθίσει ξανά να δείξει σε όλους τα χρώματα του,την σπάνια ομορφιά του.

Όταν τούτη η αγάπη ξυπνήσει από το λήθαργο, είναι τόσο λαμπερή σαν Αυγουστιάτικο ολόγιομο φεγγάρι, τόσο ήρεμη σα θάλασσα που την έχει λησμονήσει ο θεός Αίολος, τόσο ελεύθερη σα περήφανος Αετός που διαφεντεύει στο καταγάλανο ουρανό.

Μα έχει εχθρούς τούτη η αγάπη...

Εχθρούς που γεννά ο νου μας...

Δε την σβήνουν τούτοι, δε τη σκοτώνουν, μα τη βυθίζουν ξανά στη λήθη, στα βαθύτερα τάρταρα του μυαλού, ξεχασμένη, λησμονημένη, να περιμένει πάλι να γεννηθεί, σαν τον Φοίνικα μέσα από τις στάχτες του, μα αλίμονο, τούτος ο δρόμος μας έχει τέλος".

 

Θανάσης Καλλονιάτης Αύγουστος 2023

Θα υποταχθώ

"Θα υποταχθώ,
στης καρδιάς σου το σφυγμό,
στα γόνατα, θα πέσω,
θα σε λατρέψω σα Θεό,
στου κορμιού σου,
θα ταξιδέψω το πέλαγο,
σ' αγαπώ". 

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Ψίθυροι

"Σα βγουν λουλούδια στη καρδιά,
αλλιώτικος ο κόσμος,
στη λήθη κακία κ' ψευτιά,
του εγωισμού γεννήματα,
δανεικός ο δρόμος".

Θανάσης Αύγουστος 2023

Λύτρωση

Το βλέμμα του ήταν τόσο κοντά στο δικό μου. Θαρρείς έκρυβε παράπονο, θλίψη, λύπη. Τον κοίταξα καλύτερα. Τα μάτια του σαν δάσος "καψαλιασμένο" που η φωτιά τ' "ακούμπησε" αλλά δε το κάψε, σαν θάλασσα γκρίζα που καθρεφτίζει το συννεφιασμένο ουρανό λίγο πριν τη καταιγίδα.

Το πρόσωπο του σκοτεινό, γεμάτο ρυτίδες, βαθιές, τόσο που ο ιδρώτας που έρεε τις έκανε να μοιάζουν σαν ποτάμια την άνοιξη όταν λιώνουν τα χιόνια, κείνη την ώρα που ο ήλιος δύει, και αφήνει τη θέση του στο σκοτάδι.Προσπάθησε κάτι να μου πεί, αλλά φωνή δε βγήκε, νομίζω κάτι σαν ψίθυρος, κάτι σαν θρόισμα φύλλων στο φύσημα τ' ανέμου, και μου ψέλλισε:

"Με πνίγει ο εγωισμός σας,
τα κάλπικα χαμόγελα, τα δανεισμένα λόγια,
μαύρη η ψυχή μου, σε τούτα κολυμπά,
απ' έξω θε να μείνω, το κάστρο σας λερώνω,
Αταίριαστος μπαγάσας, στου μυαλού σας το καμβά"

Λέγοντάς μου τούτα, έγειρε μπροστά και μόλις μπορούσα να διακρίνω δάκρυα στα μάτια του, μόλις μπορούσα να αφουγκραστώ τους λυγμούς του, δάκρυα, λυγμοί, ενός μωρού που ζητούσε μια γονική αγκαλιά, ενός απόμαχου της ζωής που "έχασε" το ταίρι του. Άπλωσα το χέρι να του δώσω παρηγοριά, μα αυτός, με κοίταξε με βλέμμα γεμάτο μίσος, ύψωσε τη γροθιά του και θρυμμάτισε το γυαλί που μας χώριζε, ενώνοντας μυαλό ,καρδιά, ψυχή, θαρρείς πως έτσι θα 'βρισκε λύτρωση απ΄τις φωνές των διαμονών του.

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Αφέντες λογισμών

"Και υπάρχουν κάποια πρωινά που σηκώνω τα μάτια στον ουρανό, κοιτώ τα σύννεφα, θαρρείς μαλώνουν, κάποια θέλουν να φύγουν να φανεί το φως του ήλιου, άλλα αγκαλιάζονται να τον κρύψουν να απλωθεί το σκοτάδι. Όλη τη μέρα γίνετε τούτο, αλήθειες, ψέμματα, παράνοια, λογική, στροβιλίζονται παρασύροντας τις εικόνες του μυαλού σε ένα κύκλο ατέρμονο, αναζητώντας διέξοδο σε αδιέξοδα. 

Και η μέρα κυλά, πότε αργά, πότε γοργά, οι φωνές μέσα σου τη μιά ουρλιάζουν, την άλλη σιωπούν, καμιά φορά γελούν, σε περιπαίζουν, κρύβονται σα δουν το φως του ήλιου, κρυφοκοιτάνε πίσω απ' του νου σου τις σκούρες σκέψεις, περιμένοντας πότε τούτες θα θεριέψουν, και τότε κάνουν το γιουρούσι τους, θαρρούν εύκολα το κάστρο θα κατακτήσουν, θαρρούν τη κερκόπορτα των λογισμών σου βρήκανε. 

Και την νύχτα τούτες, φίλοι με το Μορφέα γινόνται, ταξιδεύουν στων ονείρων τα πέλαγα, αφέντες λογισμών, πνοή ποιητών. "

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Μαρτ. 6.23.1

 ".. Φυλακίζουμε στιγμές, 

των ζωών μας ζωγραφιές,

μα αφήνουμε, περνούνε,

της καρδιάς μας πεθυμιές.."

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο Μάρτιος 2023

Σε τούτο το τραίνο

"Σε τούτο το τραίνο ταξίδευαν οι γονείς μας, τα αδέρφια μας, οι σύζυγοι μας, τα παιδιά μας, οι φίλοι μας, οι γείτονες μας.....

Σε τούτο το τραίνο ταξίδευαν όνειρα, ελπίδες, αγάπες, έρωτες, πόθοι.....

Σε τούτο το τραίνο ταξίδευε η χαρά, η λύπη, το γέλιο, το κλάμα....

Σε τούτο το τραίνο ταξίδευαν Άγγελοι του ουρανού....."

Σκόρπιες σκέψεις για τους αδικοχαμένους συνανθρώπους μας στα Τέμπη.....

Θανάσης Καλλονιάτης

Δεκ.27.22.1

Αν δεν σε "αγγίζει" μια "Ανατολή", τότε η καρδιά σου είναι γιομάτη από "Ηλιοβασιλέματα"-

Θανάσης Καλλονιάτης Ιούλιος 2022

Σαν τα λιμάνια

"Σαν τα λιμάνια είμαστε οι άνθρωποι. Περνάν τα κάθε είδους πλεούμενα της ζωής ασταμάτητα, κάτι αφήνουν, κάτι παίρνουν, δε ρωτούν.

Στο "ντόκο" δεμένα, νιώθουν ασφάλεια μακριά από τρικυμίες και καταιγίδες, μα έρχεται η ώρα που θα φύγουν γι' άλλο λιμάνι, θαρρούν πιο καλό, πιο όμορφο να ξεφορτώσουν απ' τα αμπάρια τους την πραμάτεια τους, να ρίξουν και μεσ' στο λιμάνι τη "σαβούρα" τους.

Σαν τα λιμάνια είμαστε οι άνθρωποι...."

Θανάσης Καλλονιάτης

Διεκδίκηση

 

"Υπάρχουν στιγμές, που Άγγελοι κ' Δαίμονες σε διεκδικούν, παλεύουν για σένα, τη συνείδηση σου, είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις, όλοι σ' αγαπούν, όλοι σου γελούν, όλοι σου δίνουν δεν ζητούν, μέχρι ν' αποκτήσουν την πολυταξιδεμένη και ευάλωτη ψυχή σου, πολύτιμο τρόπαιο στην αιωνιότητα". 

Θανάσης Καλλονιάτης 

Υπάρχουν και κάτι ψυχές !!!

Υπάρχουν κάτι ψυχές, μόλις ανταμώσουν, θαρρείς πως κάποτε ήταν μια, λες και κάποιος θεός τις χώρισε, έτσι, να κάνει ένα κακόγουστο αστείο.

Τούτες άμα σμίξουνε, δε κάνουν χώρια, ακουμπά η μια την άλλη όπως η θάλασσα χαϊδεύει την ακρογιαλιά, δροσίζονται όπως η διψασμένη γη απ' το φθινοπωρινό πρωτοβρόχι, θρέφει η μια την άλλη, σαν τον ήλιο, της πλάσης τα γεννήματα, συναισθήματα αγάπης και έρωτα, βαθιά, παντοτινά, πέρα από τούτη τη σύντομη ζωή.

Αλλοίμονο σα χωριστούν, του κύκνου στερνό τραγούδι στην ψυχή, απύθμενο κενό στη καρδιά, μαχαιριά βαθιά στων ονείρων τα πανιά.

Μα το πιο θλιβερό απ όλα είναι να μην γνωρίσουν η μιά την άλλη, να προσπεράσουνε το πεπρωμένο τους, να συνεχίσουν την ζωή τους σε πεπατημένο μονοπάτι, να σέρνουν πάντα μαζί τους ένα κενό , εμπόδιο ανεξήγητο στο διάβα της ζωής. Και άμα τύχει και σμίξουνε για λιγάκι οι δρόμοι τους, απορούν, γιατί η καρδιά χτυπά δυνατά , γιατί τα σύννεφα από γκρίζα γινήκανε κατάλευκα, γιατί ο ήλιος κρυφογελά, πίσω από τις ματιές, το άγγιγμα. Μα συνεχίζουν το δρόμο τους, ίσως σε κάποια άλλη ζωή, οι δρόμοι τους να μην είναι διαφορετικοί. -

Θανάσης Καλλονιάτης

Ταξίδι Ερωτικό

 

Μια όμορφη σκέψη γεννά στίχους ψυχής ...

"Σε τούτο το σεργιάνι
ο νους μου σε ζητά,
πλάϊ μου σε θέλω,
να σε κρατώ σφιχτά,
να αγγίζω το κορμί σου,
με πάθος, επίγεια θεά,
ταξίδι ερωτικό,
με βάρκα τα φιλιά".

#virgo

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο Σεπτέμβριος 2022

Αυγ.16.22.02

Τις ανθρώπινες σχέσεις υπάρχουν φορές που τις "χτίζουμε" με το λάθος τρόπο και με κριτήρια εγωιστικά, ή κάποιες φορές με συναισθήματα αυτολύπησης, με αποτέλεσμα οι αρνητικές συνέπειες να υπερτερούν, θλιβερά, των θετικών, στο όποιο "οικοδόμημα σχέσης" και αν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε.

Μονόδρομος λοιπόν το "γκρέμισμα" και το εκ νέου "χτίσιμο" , με "μυστρί" την ειλικρίνεια, "τσιμέντο" την απουσία εγωισμού, και την αμοιβαία εμπιστοσύνη για τις "κολώνες" του νέου "οικοδομήματος".

Θ. Κ. 16-08-2022

Αυγ.05.22.01

Σκέψεις απλές, λιτές, αλλά πικρά αληθινές...

"Τι και αν τα όνειρα δεν έγιναν

σκέψεις,
τι και αν οι σκέψεις δεν έγιναν
πράξεις,
τι και αν οι πράξεις δεν έγιναν
αγκαλιές,
τι και αν οι αγκαλιές δεν έγιναν
φιλιά,
τι και αν τα φιλιά δεν έγιναν
έρωτας.
Πάντα θα υπάρχει μια ξεχωριστή στιγμή, μια μοναδική ανάμνηση στα βάθη του νου, για να μας θυμίζει έναν ανεκπλήρωτο Έρωτα".

Θανάσης - July 31, 2022