Ας

"Ας πάγωνε ο χρόνος σε τούτη τη στιγμή,
ας κράταγες το χέρι μου σφιχτά παντοτινά,
του φθινοπώρου οι μυρωδιές ας ήταν μουσική,
θα μας νανούριζαν γλυκά στην ακροθαλασσιά ".

15/10/24

Θανάσης Καλλονιάτης©

Παλιάτσος

Απαγγελία του ποιήματος μου με τίτλο «Παλιάτσος» από την ποιητική μου Συλλογή «Ταξίδια Αλαργινά», στην εκδήλωση - παρουσίαση του Ανθολογίου Ένωσης Λογοτεχνών Αιγαίου 2024, που πραγματοποιήθηκε στον υπαίθριο χώρο του Δημοτικού Θεάτρου Μυτιλήνης, την Τετάρτη 17 Ιουλίου 2024, στο πλαίσιο της 4ης Έκθεσης Βιβλίου Μυτιλήνης "Στράτης Μυριβήλης".

Άδοξοι Ποιητές

Στου φεγγαριού το φως, αγγίζουν
την αλήθεια,
θαρρούνε με την πένα τους, τούτη
θα φανερώσουν,
ξεχνούν, ο κόσμος στράβωσε, γέμισε
ασχήμια,
δεν ειν' αγρός απάτητος, χαράματα
να οργώσουν.

Τα χέρια τους σφυριά, η πένα τους
καλέμι,
βράχος γερός ο πάπυρος, με λόγια
θα τον λιώσουν,
δε μοιάζουν σαν τους άλλους,
μακριά απ' τη αγέλη,
αποζητούν τη λύτρωση, τη Θεϊκή
να νιώσουν.

Αλλοίμονο ο δρόμος τους, μοναχικός,
σκληρός,
αγκάθια, αγριόχορτα, στρωμένα
από σειρήνες,
δε ψάχνουνε τη δόξα, ο λόγος
τους φτωχός,
γραμμένος χωρίς πάπυρους,
οι σκέψεις τους λεπίδες. 

Από την ποιητική μου συλλογή "Ταξίδια Αλαργινά"

Θανάσης Καλλονιάτης ©2024

Στου Μορφέα το μονοπάτι

Στο σκοτάδι μου σιωπηρά, φλυαρώ,
στου Μορφέα το μονοπάτι πωρπατώ.
Δυο λόγια σου στης νύχτας τη σιωπή,
κραυγή αγάπης δυνατή.

Οσμή στο νου μου απ' το κορμί σου,
πόσο αλήθεια ποθώ, να πιω απ'το κρασί σου.
Βαριά τα βλέφαρα, στη δική μου μοναξιά,
πόσο ζητώ τη δική σου αγκαλιά.

Το άγγιγμα σου σε θάλασσα μουντή,
πάθος, έρωτας, αγάπη δυνατή.

Θανάσης Καλλονιάτης ©2024

Κίβδηλα

Κίβδηλα τα είδωλα, στ' Ολύμπου
τη κορφή,
πολύχρωμα, ανέμελα, φτιαγμένα
από πηλό,
παράσημα στο στήθος τους, επίγειοι
θεοί,
προσκύνησαν τον Μαμωνά σε κόσμο
νοσηρό.


Κίβδηλα τα είδωλα, με κάλπικα
φτερά,
βαλμένα σαν του ‘Ικαρου, στην πλάτη
με κερί,
η πρόσκαιρη η λάμψη, εγωισμό
γεννά,
με πάταγο η πτώση, στο τέλος
που 'ναι αρχή.

Κίβδηλα τα είδωλα, μα ο Αδάμ
τα προσκυνά,
το μήλο θα γευτεί ακόμη μια
φορά,
παράδεισο στη δόλια γη, μέσα στη
σκοτεινιά,
θαρρεί πως τούτοι υπόσχονται,
μα η ψυχή βογκά.

Θανάσης Καλλονιάτης ©2024

Από την ποιητική μου συλλογή "Ταξίδια Αλαργινά"

Άτιτλο

Ψάχνω να σε βρω στης μοναξιάς μου τα κενά,

τα φιλιά σου ζητώ σε θάλασσα πλατιά,

σε γυρεύω στου ουρανού την απεραντοσύνη,

σιμά μου σε θέλω, η καρδιά μου να απαλύνει.

 

Θανάσης Καλλονιάτης ©2024

Οπτασία

"Ψάχνω να σε βρω στο πλήθος που σιμά μου περπατά,
νομίζω σε κοιτώ, το χέρι απλώνω να σ' αγγίξω,
μα χάνεσαι στου χρόνου τη περασιά,
αγάπη μου στερνή , καρδιάς μου ζεστασιά". 

Θανάσης Καλλονιάτης ©2024

Ρωγμή

"Ας φύσαγε αγέρας στο νου μου δυνατός,
τα σύννεφα να έδιωχνε, απ' του ουρανού μου τη ρωγμή,
να ' βγαινε ο ήλιος λαμπερός,
να φωτίσει του σκοταδιού μου τις σκέψεις ,
αγάπη μου μοναδική".

Θανάσης Καλλονιάτης ©2024

Δαιμόνων ουρλιαχτό

"Δυο λέξεις σε χαρτί παλιό,
της καρδιάς μου ράγισμα θωρώ,
του γέλιου σου με σκύβει η βοή,
στο τέρμα του δρόμου, αναζητώ ζωή.

Στα χαμένα γυρεύω τις σκιές,
αγγίζω της καρδιάς μου τις σχισμές,
τη λύτρωση κοιτώ στο ουρανό,
αλίμονο, στο νου μου δαιμόνων ουρλιαχτό"

Θανάσης Καλλονιάτης ©2024

Είδωλα

"Τα είδωλα μας με πάθος προσκυνούμε,
τη φθορά της σάρκας λησμονούμε,
της ψυχής θολώνει η ομορφιά,
στο τρέξιμο του χρόνου,στερνή σκιά."

Θανάσης Καλλονιάτης ©2024

Αόρατη φυλακή

"Τι φυλακή ειν τούτη, χωρίς
δεσμά,
κάλπικη η λευτεριά,
που θαρρώ πως έχω.
Λοξά κοιτώ αυτό π 'αγαπώ,
δε τολμώ,
άπιαστο όνειρο,
σε κόσμο,
άδικο, φτιαχτό.
Αόρατες οι αλυσίδες ,
με κρατούν,
σε μια ψευδαίσθηση νωθρή,
να ξεφύγω θέλω,
απ' τούτη τη βοή.
Τα μάτια κλείνω, κοιτώ,
άλλον κόσμο,
όμορφο,
γεμάτο από πεθυμιές,
σάρκας, ψυχής,
δίχως του μυαλού μου,
τις ερημιές".

Θανάσης Καλλονιάτης ©2024

Από την ποιητική μου συλλογή "Ταξίδια Αλαργινά"

Άτιτλο

"Λάμπει το χαμόγελο σου σαν με κοιτάς,
θροΐζει του μυαλού μου τα κενά,
του σκοταδιού μου ανέμελος γίνομαι φυγάς,
τον έρωτα μου για σε μεθά" 

Θανάσης Καλλονιάτης ©2024

Σκιές

"Τούτες οι σκιές ύπουλα στα όνειρα μου ξεφυτρώνουν σαν αγριόχορτα στον ολάνθιστο κήπο.
Οι ψίθυροι τους ουρλιάζουν, τρυπάνε τα άδυτα του νου μου, κάνουν τα μάτια μου καταρράκτες που ποτίζουν τις μνήμες, τις θύμησες.
Τις ακούω στον αέρα που λυσσομανά, στη βροχή, που μάταια παλεύει τα βρώμικα να παρασύρει στη λήθη, στην ανάσα μου που αργά σιγοτραγουδά στης νυχτιάς τα ήσυχα.
Στα τάρταρα να τις σύρω θέλω, μα δύναμη δεν έχω, γονατισμένος απ' το χλεύασμα τους.
Ένα φύσημα σου καρτερώ, να λυτρωθώ, να τις διώξει στου χρόνου τη περασιά, να ρθει γλυκιά απανεμιά".

Θανάσης Καλλονιάτης ©2024

Άτιτλο

"Στα μάτια σε κοιτώ, εκλιπαρώ,
της αλήθειας τη λύτρωση αναζητώ,
απ' τα χείλη σου να διώξεις τα θολά,
της ψυχής μου ανάσταση γλυκιά" 

 Θανάσης Καλλονιάτης ©2024

Θάλασσα μου

"Θάλασσα μου όμορφη, γαλήνη του μυαλού μου,
χαμόγελο μου ακριβό,
του κόσμου του δικού μου,
λαχτάρα έχω να σε δω,
τα χείλη σου να αγγίξω,
και στο κορμί σου ναυαγός,
ας γίνω,
τη δίψα μου για σενανε,
να σβήνω.
Τον αφρισμένο σου θυμό,
τον νιώθω στο κορμί μου,
πολύχρωμη η γαλήνη σου,
βάλσαμο στην ψυχή μου,
στα γαλανά σου τα νερά, άφοβα βουτώ,
ας χαθώ,
στου βυθού σου τη παγωμένη καρδιά ας σκλαβωθώ.
Ταξίδια αλαργινά, στου κύματος σου την ορμή,
χαράγματα απ' των ύφαλων σου
τη κόψη,
βάλσαμο η δική σου η μορφή,
πάνω μου χτυπά με μανία η βροχή,
μα μένω εκεί,
σα σκαρί λησμονημένο,
στου καρνάγιου τη στοργή".  

Θανάσης Καλλονιάτης ©2024

Απο την ποιητική μου συλλογή "Ταξίδια Αλαργινά"

Αντίο

"Το στερνό μονοπάτι διαβαίνεις μοναχός,
πίσω δεν κοιτάς, χαμογελάς,
της σάρκας τη φθορά δεν αποζητάς.
Ζωγραφισμένο το παράπονο στα μάτια,
ένα "γιατί" σου σφίγγει τη καρδιά,
της μάνας νοσταλγείς τα χάδια,
της αγάπης, θα σου λείψουν τα φιλιά.
Ας είναι καλό,
τούτο το ταξίδι το στερνό,
ας πετάξει η ψυχή σου ψηλά,
στου παραδείσου την ζεστή αγκαλιά".

Θανάσης Καλλονιάτης ©2023

Άτιτλο

"Η νύχτα κυλά, εσύ μακριά,
αισθήματα, σκοτάδι, τυφλή καρδιά,
γυρεύω να σε δω,
στου μυαλού μου το βυθό,
κλάμα, γέλιο, σε κύκλο θολό".

Θανάσης Καλλονιάτης ©2023

Καρτερώ

"Στο διάβα μου οι δαίμονες γελούνε,
των σκιών σου γεννήματα,
κάμποσοι, το χαμόγελο σου φορούνε,
το φιλί τους πονά,η αγκάλη τους φωτιά,
στου νου μου τα κενά,
τι ζητώ,
φως στο σκοτάδι καρτερώ".

Θανάσης Καλλονιάτης ©2023

Στης μοίρας τα γραμμένα

"Ας σιωπήσω στης μοίρας τα γραμμένα,
στο μονοπάτι να μείνω, να μη χαθώ,
παρελθόν να μη κοιτώ, σε αινίγματα θαμμένα,
μπρος μου να ζητώ ήλιο κι ουρανό.

Σα φτάσω στη κορφή, το φως ν' αγγίξω,
απ' το γαλάζιο να γεμίσει η ψυχή,
τα σκοτάδια μου να αφήσω πίσω,
στο νου μου, το δικό σου το φιλί ".

Θανάσης Καλλονιάτης ©2023

Άτιτλο

"Χάνομαι στις σκιές, σκιά κ' εγώ,
βλέμμα γκρίζο, καθρέφτης της ψυχής μου,
αναζητώ σε όαση νερό,
ταξίδι στη λήθη, του νου μου ερημιά,
τα δάκρυα ορμητικά κυλούν,
ψυχής απανεμιά".

Θανάσης Καλλονιάτης ©2023