πάνω στη σκηνή,
φορώντας της ζήσης
τα κουρέλια μου,
ψεύτικα γελώ,
αγάπη, έρωτα, πουλώ,
μέσα μου πονώ,
μα σιγοτραγουδώ.
Παλιάτσο,
κράζουν ούλοι,
και δυνατά γελούν,
τη θλίψη μου δε διώχνουν,
τα αισθήματα πενθούν.
Βοή μεσ' στο μυαλό μου,
τούτων οι επευφημίες,
κούφια χειροκρότηματα,
φθηνές ευαισθησίες.
Πέφτει η αυλαία,
ξανά μοναξιά,
Παλιάτσο χαμόγελα,
ο ήλιος θα ανατείλει
δε είναι τα στερνά".
