καρδιά,
τ' πληγωμένου ανθρώπου,
ετούτη η ματιά,
στα ουράνια τον πάει, στην λήθη
τον γυρνά,
θαρρείς ξαναγεννιέται,
αγάπη, καρτερά.
Φτερά ελπίδας, ξανά,
δεν ξέχασε να αγαπά,
σε σκοτεινή γωνιά μονάχος του δε' θα ναι,
ανέτειλε ο ήλιος,
σε μάτια καστανά,
το μονοπάτι φώτισε,
με φόβο το διαβαίνει,
μα, θυμάται.
Γαλήνεψε η θάλασσα,
καθάριος ουρανός,
η τρικυμία κόπασε,
τα σύννεφα ξανοίξαν,
ζωντάνεψε η ανάμνηση,
δε νιώθει μοναχός,
της ζήσης του απόηχος,
στις δόλιες τις σειρήνες".
Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο Σεπτέμβριος 2022
