Κάμε πως δεν ακούς

"Στήσαμε χορό τρελό,
στης νιότης μας τα χρόνια,
στης θύμησης, τα όμορφα,
τα αισθήματα ψυχής,
όλα αθώα ήτανε, λευκά,
σα πρώτα, χειμώνα χιόνια,
ποιον ένοιαζε τι νόμιζαν,
τι λέγαν,
σύ μόνο να ' ρθεις.
Τούτοι 'ναι γκρίζοι στη καρδιά, μαύρα τα βλέμματα τους,
τη βόλτα τους σιμά μας,
με πρόσωπα πολλά,
μάσκες καλών φορούνε,
θαρρούν πως δε νογούμε,
σκηνή θεάτρου κάμανε ακόμη
μια φορά.
Χαμόγελα απλόχερα στη περασιά τους, δίνουν,
το κόσμο ΄σεις θα αλλάξετε,
μας λέν με σιγουριά,
μα πίσω από τα λόγια,
παχιά, μεγάλα και τρανά,
πένα, χαρτί και πονηριά, για σχέδια θολά.
Μα να, περνάν τα χρόνια,
στην θέση τους εμείς,
καλοντυμένοι, λογικοί,
με πάπυρους πολλούς,
τη περασιά μας κάνουμε,
τώρα με την σειρά μας,
τις μάσκες μας φοράμε,
κάμε πως δεν ακούς".

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2022