μου τη βοή,
στη σκοτεινιά του κόσμου,
ξέχωρη, μοναδική, στιγμή,
πλάι στης αρμύρας την πνοή,
τι ζητώ,
ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα,
μια αγκαλιά, στοργή.
Δρόμος σιωπηλός, μουντός,
πωρπατώ εκεί, μονάχος,
σιωπηλός,
βαριά τα βλέφαρα, υγρά,
αποζητούν τη δική σου
τη ματιά,
να διώξουν, σκέψεις, μνήμες,
απ' του νου μου τη σκλαβιά.
Του χαμόγελου σου τη δροσιά,
χάρισε μου,
μόνο μια φορά,
να αγγίξω,
τα ξέπλεκα σου τα μαλλιά,
τι πεθυμιά,
να βουτήξω στου κορμιού σου
τα νερά".
Θανάσης Καλλονιάτης - Κατοχυρωμένο Ιούνιος 2022
