Κόρη της Μοίρας

"Μικρή παιδούλα έφτασες απ' τη
ξενιτιά,
πρώτη φορά αντίκριζες την όμορφη
πατρίδα,
μικρή αθώα μου ψυχή, του νου σκέψη
βαθειά,
πως τ' όνειρα, που έκανες θα γίνονταν
ελπίδα.
Τον έρωτα δε πρόλαβες να τον
εγνωρίσεις,
το αίμα σου το ίδιο, σε πούλησε
φθηνά,
όσο αν σκεφτόσουνα πως πάλι
θα γυρίσεις,
αλίμονο κατάλαβες πως πια είναι
αργά.
Την εντολή της γένεσης νωρίς, σκληρά,
γνωρίζεις,
αυξάνεστε, πληθύνεστε, πλευρό
του Ιάφεθ συ,
αγάπη, έρωτα, εισέπραξες
νομίζεις,
στην αγκαλιά σου κράτησες μικρή,
αγνή παιδί.
Βάρος διπλό εσήκωσες, δε
μίλησες ποτέ,
καρτερικά περίμενες το ταίρι σου
να αλλάξει,
της λησμονιάς το φάρμακο
δοκίμασες καημέ,
πικρόγλυκο, μα βάλσαμο, μα
σου 'ταξαν μετάξι.
Χρόνια πολλά περάσανε, απόμεινες
μονάχη,
αναπολείς, ανέμελα της νιότης σου
χαρές,
αλίμονο δεν έζησες των κοριτσιών
τη μάχη,
ζωή δική σου ζήσανε, άλλοι, χωρίς
ντροπές".

Θανάσης Καλλονιάτης

 
Το ποίημα από την ποιητική μου συλλογή Πρώτα Βήματα

Ανέσπερη στοργή

 

"Στου φευγιού τη βοή σε ζητώ, 

μόνος σ' ανηφοριά,τρελού μνηστή,

στα βήματα σου, ανέφελος πατώ,

παρηγοριά μου, η ανέσπερη στοργή".

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Θα υποταχθώ

"Θα υποταχθώ,
στης καρδιάς σου το σφυγμό,
στα γόνατα, θα πέσω,
θα σε λατρέψω σα Θεό,
στου κορμιού σου,
θα ταξιδέψω το πέλαγο,
σ' αγαπώ". 

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Ψίθυροι

"Σα βγουν λουλούδια στη καρδιά,
αλλιώτικος ο κόσμος,
στη λήθη κακία κ' ψευτιά,
του εγωισμού γεννήματα,
δανεικός ο δρόμος".

Θανάσης Αύγουστος 2023

Παρηγοριά θαμπή

"Πρόσωπο γλυκό,των ονείρων φορεσιά,
του κορμιού σου να αγγίξω, να φιλήσω,
κάθε σπιθαμή, ψυχής μου πεθυμιά.

Ταξίδι αυγινό, κρυμμένο στο σκοτάδι,
φως αναζητά στου κόσμου τα κρυφά,
φάρος, το δικό σου χάδι.

Σα βράχος του πελάγου, δαρμένος νύχτα μέρα,
στου κύματος τα πρέπει, στης νύχτας την κραυγή,
αποζητώ τη λύτρωση, στης δύσης τα χαμένα,
σιμά μου, συντροφιά, παρηγοριά θαμπή".

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Σ' ανοίξουν τα μάτια σου

"Σ' ανοίξουν τα μάτια σου,
καθάρια δεις τη ζήση,
δάκρυα θα γεμίσουν τούτα,
θλίψης, λύπης, όχι χαράς,
της καρδιάς παιδικός νταλκάς.

Σα 'νοιξουν τα μάτια σου,
πρόσωπα δίχως ντροπή,
τ' άγγιγμα τους χαρακιά,
απ' ήλιος γίνηκε βροχή,
τα λόγια τους σιωπηλή βοή.

Σα 'νοιξουν τα μάτια σου,
δρόμος σύντομος, πικρός,
πωρπάτησες, αλί σου, μοναχός,
πάπυροι, λόγια, αγκαλιές,
στ' κορμιού σου το πηλό, αυλακιές.

Σα 'νοιξουν τα μάτια σου,
χρονών ρυτίδες θα φανούν,
μολυβιές παιδιών σε λευκό χαρτί,
άφθαρτα σημάδια τη ψυχή πονούν,
όνειρα θαμπά, δειλή ζωή πενθούν ".

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Σαπιοκάραβο

"Δεμένο σαπιοκάραβο αναπολεί ωκεανούς,
θάλασσες δίχως σύνορα, λιμάνια, στεναγμούς,
δεμένο απ' ούλες τις μεριές ζητά τη λευτεριά,
πανιά λυτά στη ξαστεριά.

Μπίντες, δεσμά τυραννικά,
βαστούνε το μυαλό, ψυχή, καρδιά,
μάταια προσμένοντας, το χάδι της αρμύρας,
το άγγιγμα απ' τα κύματα,
τη παρακμή της μοίρας.

Απτόητη η σκουριά, του τρώει τα σωθικά,
βάσανο του χρόνου η περασιά,
στου καρνάγιου την γκρίζα αγκάλη,
γέλιο, κλάμα, χλωμή ανακατωσιά,
στου νου τη παραζάλη."

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Λύτρωση

Το βλέμμα του ήταν τόσο κοντά στο δικό μου. Θαρρείς έκρυβε παράπονο, θλίψη, λύπη. Τον κοίταξα καλύτερα. Τα μάτια του σαν δάσος "καψαλιασμένο" που η φωτιά τ' "ακούμπησε" αλλά δε το κάψε, σαν θάλασσα γκρίζα που καθρεφτίζει το συννεφιασμένο ουρανό λίγο πριν τη καταιγίδα.

Το πρόσωπο του σκοτεινό, γεμάτο ρυτίδες, βαθιές, τόσο που ο ιδρώτας που έρεε τις έκανε να μοιάζουν σαν ποτάμια την άνοιξη όταν λιώνουν τα χιόνια, κείνη την ώρα που ο ήλιος δύει, και αφήνει τη θέση του στο σκοτάδι.Προσπάθησε κάτι να μου πεί, αλλά φωνή δε βγήκε, νομίζω κάτι σαν ψίθυρος, κάτι σαν θρόισμα φύλλων στο φύσημα τ' ανέμου, και μου ψέλλισε:

"Με πνίγει ο εγωισμός σας,
τα κάλπικα χαμόγελα, τα δανεισμένα λόγια,
μαύρη η ψυχή μου, σε τούτα κολυμπά,
απ' έξω θε να μείνω, το κάστρο σας λερώνω,
Αταίριαστος μπαγάσας, στου μυαλού σας το καμβά"

Λέγοντάς μου τούτα, έγειρε μπροστά και μόλις μπορούσα να διακρίνω δάκρυα στα μάτια του, μόλις μπορούσα να αφουγκραστώ τους λυγμούς του, δάκρυα, λυγμοί, ενός μωρού που ζητούσε μια γονική αγκαλιά, ενός απόμαχου της ζωής που "έχασε" το ταίρι του. Άπλωσα το χέρι να του δώσω παρηγοριά, μα αυτός, με κοίταξε με βλέμμα γεμάτο μίσος, ύψωσε τη γροθιά του και θρυμμάτισε το γυαλί που μας χώριζε, ενώνοντας μυαλό ,καρδιά, ψυχή, θαρρείς πως έτσι θα 'βρισκε λύτρωση απ΄τις φωνές των διαμονών του.

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Κακοτράχαλο μονοπάτι

"Κακοτράχαλο γίνηκε το μονοπάτι τούτο,
θαρρώ τα πόδια μου ματώνουν,
σφένδαμα, σταμνάγκαθα, το διάβα μου μποδίζουν,
την ψυχή μου γυμνώνουν.

Τα πίσω μου κοιτώ,
της σιωπής τους οι φωνές καρφώνουν,
της καρδιάς μου τα βάθη πληγώνουν,
ανώφελα θωρώ τον ουρανό,
άφεση, δειλά ζητώ.

Θολά τα μπρος μου, γκρίζα, μολυσμένα,
ξεχασμένα απ' της αγάπης τη βοή,
σκουπίδια στην άκρη πεταμένα,
φθινοπωρινής βροχής πνοή.

Μονάχος, στου μονοπατιού τα μισά,
γυρεύω λυτρωμό,
απ' των δαιμόνων τις κραυγές,
νωθρές σκιές,
γεννήματα του νου, σκοτεινές ορδές".

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Θάλασσας πλάνη

"Ολημερίς, ολονυχτίς,
παζάρι τούτη η παλεσιά,
στα κύματα της θάλασσας,
ζητώ απανεμιά,
απ' των δαιμόνων μου τ' αόρατο κυνήγι,
των ουρλιαχτών του νου μου,
καρδιάς μου αντικλείδι.

Το βυθό της κοιτώ,
πόσο θέλω κει να βυθιστώ,
των σειρήνων να ακούω το τραγούδι,
πλάνης ατέρμονο λαγούμι,
της ψυχής μου,
ανέμελο αποκούμπι.

Μα πλάνη ο λογισμός μου,
κάλπικος παράς,
ναυάγιο στο πάτο πλανεύτρας ζωγραφιάς,
πόνος και δάκρυ αντάμα με το ψέμα,
της Έυας λάφυρα,
ποιήματα, ανούσια σπαρμένα."

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Πατέρα μου

"Η πεθυμιά μου η βαθιά, να γίνω
σαν και σένα,
βράχος ακλόνητος, εκεί, ουράνιος
πατέρας,
ζωής τα κύματα θεριά, χτυπάγανε
εμένα,
προστάτης μου ακοίμητος, στης
μοίρας τα παιχνίδια.

Ο λόγος σου βγαλμένος, από χρονών
ταξίδια,
σοφές οι διδαχές σου, ψυχής μου
γιατρειά,
μαγιά στους απογόνους σου, το
χαμόγελο σου,
απλόχερα το δίνεις, χωρίς μια
ανταλλαξιά.

Δε ζήτησες ποτέ, μα μου δώσες
πολλά,
σα γεωργός εφύτεψες ήθος και
φρονιμάδα,
αγάπη μου λεγες, αγάπη να χω
στη καρδιά,
κληρονομιά μοναδική, στου νου
μου τη τρεχάλα". 

"Στον πατέρα μου"

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Το ποίημα από την ποιητική μου συλλογή "Πρώτα Βήματα"

Σάπια δεσμά

"Στο νου μου τριγυρνάς,
πλανεύτρα της καρδιάς μου,
δε σταματάς,
σειρήνας τραγούδι τα λόγια σου ξανά,
τρυπάνε, της ψυχής τα βαθιά,
φως ζητώ, στου σκοταδιού μου τα μουντά.
Απέναντι θωρώ το δειλινό,
λύτρωση ζητώ,
στου κόσμου τα απρόσμενα τα θέλω,
νερό γλυφό κερνάς, χαμογελάς,
και όλο βυθίζομαι εγώ,
στης σκοτεινιάς μου το κενό.
Τα λόγια σου γυμνά,
απανεμιά,
του μυαλού γεννήματα στερνά,
απατηλά ζητώ τον ουρανό,
να πετάξω, να γελώ,
απ' τούτα τα σάπια δεσμά,
να λευτερωθώ".


Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Πλανεμένος δρόμος

"Τα μάτια μου άνοιξα και είδα,
τα κάλπικα τα ζήτω τα μεγάλα,
το νου μου θόλωσε, του εγωισμού μου η πείνα,
της ζήσης τα καμώματα, σκοτούρα και αντάρα."

Της πλάνης μου ο δρόμος χρυσός και φωτεινός,
της πένας μου μελάνι , μα και καρδιάς κραυγή,
βουβή, δε την ακούτε, μυαλού μου πανικός,
κρυμμένος ως που να 'ρθει ανέφελη αυγή.

Λυσσομανά ο αγέρας, θωρώ απ' το παραθύρι,
η όψη σας σκληρή , τα μάτια μου δακρύζουν,
πολύχρωμο, μα άσχημο, τούτο το πανηγύρι,
ανεμελιάς μου βάσανο, τη σκέψη μου ποτίζουν".

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Σάπια κουπαστή

"Ανέμελος βαδίζεις σε δρόμο
σκοτεινό,
του φεγγαριού το φως, μόνος
συνοδοιπόρος,
τα κλάματα και οι κραυγές,
τ' Άδη το βογκητό,
τον φόβο σου ταΐζουν, αιώνιος
ο πόνος.

Σκιές μεσ' το σκοτάδι, κοιτούν
τον οβολό,
λάμψη μεσ' στη μαυρίλα τους,
λύτρωση βδελυρή,
σιμά σου πωρπατούνε, το βήμα
ειν' γοργό,
αντί για σε περάσουνε, λαχτάρα
νεκρική.

Θαρρείς μεσ' στη θολούρα θα
βρεις τον ουρανό,
μα αλίμονο, δω κάτω, ψυχής μας
φυλακή,
νωθρός πορθμέας φάνηκε,
σε τόπο, ανήλιαγο ξερό ,
στ' Αχέροντα την κοίτη, σε
σάπια κουπαστή."

" Στο φίλο Γιώργο που πολύ νωρίς αναχώρησε για το ταξίδι χωρίς επιστροφή......" 


Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Μισεμός

"Του εγώ μας τα τερτίπια
πληγώνουν την ψυχή,
ανούσια τα θέλω, ανώφελα
φθαρτά,
σύντομη περπατησιά ετούτη η
ζωή,
τα όνειρα του νου, Πυθίας
μαντεψιά.

Καλπάζει η φαντασία σαν άτι
στο γκρεμό,
οι πεθυμιές της σάρκας,
πόθος της λογικής,
άδηλο δρόμο ανοίγει, πριν
απ' το μισεμό,
σε μονοπάτι σκοτεινό, αιώνιας
φυλακής".

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Όνειρα δειλά

"Της σιωπής μου οι κραυγές, δυνατές,
αλαλαγμοί, στης νυχτιάς τις θολές παρυφές,
στου νου μου τα τρεξίματα κρυφός σεβντάς,
στων ονείρων μου καρτέρι,
ακόμη ζει νταλκάς.
Τον Ιούδα καρτερώ,
πάνω σε λόφο θολό, γκρίζο, μουντό,
τα δάκρυα του θα μαζώξω σε δοχείο φθηνό,
με τούτα θα ποτίσω της ψυχής μου τα ξερά,
να μερεύω,
απ' της προδοσίας τα δεσμά.
Και να, χαράζει,
τ' ήλιου το φως τρομάζει,
του σκοταδιού μου σφίγγει την αγχόνη,
όνειρα δειλά σκοτώνει,
της Τυτώ κελάϊδασμα ζυγώνει".

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Έρωτας

"Ονείρων μου εικόνες,
πρόσωπο γλυκό,
μια λέξη μόνο αρκεί,
να με σώσει από γκρεμό,
χαμόγελο ζωής, καρδιάς, ψυχής,
παντοτινό.
Σε κοιτώ,
έρωτα βαθύ νιώθω,
δυνατά σκιρτήματα, πόθο,
στου κορμιού σου την ηδονή,
να βουτήξω,
να ξαναγεννηθώ,
απ' τα χείλη σου, πνοή να πάρω,
πλάϊ σου, να' χω μερτικό.
Στο μονοπάτι τούτο βήματα αργά,
να προφτάσω, αγγίγματα τρυφερά ,
απ' του μυαλού το βάθος να υψωθώ,
να μείνω κει, να σε κοιτώ,
θεά επίγεια, ξαναζώ."

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Στης εσχατιάς το μονοπάτι

"Πίσω μου σα δω,
στη θολούρα σε κοιτώ,
χάνεσαι στου σκοταδιού μου τα κενά,
απρόσμενα, μουντά,
βήματα γοργά στης νυχτιάς τη σιγαλιά.
Στα μονοπάτια μου σε ζητώ,
ανάμνηση βαθιά,
στης μοίρας τα στοιχειά,
τ' άγγιγμα των χειλιών σου να γευτώ,
απ' τη στάχτη μου να ξαναγεννηθώ,
να αφήσω χάμω το Σταυρό.
Να σου εδώ,
αντάμα με το ήλιο,
σιμά με το φεγγάρι,
στης εσχατιάς το μονοπάτι,
κόρη της Νυκτός,
τη καρδιά μου ζητάς,
δε σταματάς,
χρυσαφικά γιομάτη".
 

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Άφεση

"Δάκρυα απ τα μάτια σου,
όχι λύπης, όχι χαράς,
μα μετανοίας, βαθιάς,
των αμαρτιών σου, κρυφός σεβντάς.
Κατάματα κοιτάς την λευτεριά, λύτρωσης απανεμιά,
του μίσους δε γίνηκες καμβάς
του αγαθού Κύριου μας,
τα πόδια φιλάς.
Άφεση ποθούν,
η σάρκα, η ψυχή, η καρδιά σου,
τα λόγια, το άγγιγμα ζητούν,
τη κλειδωνιά του παραδείσου να ανοίξουν,
για σε αμαρτωλή,
οι αμυγδαλιές των ουρανών να ανθίσουν".

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023

Φευγιό

"Περπατησιά βαριά,
σκέψεις, ποτάμι ορμητικό,
τα δάκρυα ποτίζουν τούτο το φευγιό,
όνειρα βαλμένα σε κάρο παλιό.
Κεφάλια σκυφτά, κορμιά βαριά,
σ' τούτο το μονοπάτι,
της μοίρας γραμμένο θαρρώ,
ο εχθρός καβάλα στ' άτι,
κερκόπορτας το ριζικό.
Αντάμα ούλη η εκκλησιά,
βόηθα Παναγιά,
σε δρόμο μαύρο ξενιτιάς,
σκίρτημα καρδιάς,
γινήκαν όλα στάχτη.
Ξωπίσω δε κοιτώ, βαστώ,
το βλέμμα μου υγρό, θολό,
θα ρθει καιρός που τούτη η γη,
δε θα ναι ξενική,
μα χριστιανών μνηστή,
Θεού θέληση, χαμός κατακτητή".

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο Μάρτιος 2023

 

Έπαινος συμμετοχής στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποίησης & Πεζογραφίας «Πόντου Έμπνευσις».